Hersenvliesontsteking en septische artritis

Mijn naam is Chantal en ik heb in januari 2024 een bacteriële hersenvliesontsteking en septische artritis gehad door meningokokken B.

Het is begin januari als ik verkouden wordt, keelpijn en veel hoesten. Na ruim 3 weken ( 26 januari) bel ik naar de huisartsassistente of ik iets kan krijgen tegen het vele hoesten.
Ik werk in de terminale nachtzorg en ook overdag in de wijk met kwetsbare ouderen. Dan is het wel prettig om veilig je werk te doen.
"Bel over 6 weken maar terug", krijg ik als antwoord. Nog geen 6 dagen later lig ik op het IC.

Flink ziek naar de huisarts

Omdat ik van de huisarts niks krijg, neem ik in het weekend ibuprofen en finimal in waar ik van opknap. Maandag stop ik daarmee, want ik voel me goed.

Dinsdagmiddag word ik ziek. Ik ga naar bed en mijn man en zoon komen na hun werk af en toe kijken. 's Avonds en ‘s nachts krijg ik hoge koorts, 41C, en diarree.

"Ik mag 3 uur later komen. Maar in die 3 uur gaat het zoveel slechter"

Mijn man vraagt me de huisarts te bellen als hij naar zijn werk vertrekt. Ik twijfel want een paar dagen geleden werd ik ook afgepoeierd. Maar ik bel en ze hoort aan stem dat ik flink ziek ben. Ik mag 3 uur later komen. Maar in die 3 uur gaat het zoveel slechter. Ik heb het enorm benauwd bij inspanning. 

Dit is een longontsteking weet ik, maar zo beroerd is niet normaal. Omdat ik wel inzie dat ik niet meer kan auto rijden, bel ik mijn zus. 

Bij de huisarts moet ik ondersteund worden met lopen en de huisarts hoort me gierend ademhalen. Waarop ze lachend zegt: "nou je hebt het wel benauwd hé". Ik heb geen lucht maar als blikken kunnen doden..

Naar het ziekenhuis

De coronatest is negatief, maar de ontstekingswaardes in mijn bloed zijn sky high. De huisarts stuurt me naar het ziekenhuis, waar we zelf naar toe moeten rijden. In de auto verlies ik af en toe mijn bewustzijn.

Op de Spoedeisende Hulp krijg ik weer 2 coronatesten, beiden weer negatief. En daarna is het voor mij een zwart gat waar ik enkele flarden van meegekregen heb.

Lumbaalpunctie: hersenvliesontsteking

Ik krijg een lumbaalpunctie (5 pogingen). Omdat ik te gespannen ben lukt het eerst niet. Daarin is vaag te zien dat ik hersenvliesontsteking heb. Mijn nieren en lever werken slecht, ik ben uitgedroogd na 24 uur niks drinken en heb hoge koorts.

Tijdens het uitdoen van mijn schoenen roep ik het uit van de pijn aan mijn knie, maar hier is – nog - niks aan te zien.

Op de longafdeling kruip ik onder de dekens, geen licht! 

Vlekjes

Ze zien vlekjes op m'n buik die niet weg te drukken zijn. Als me verteld wordt dat ik een hersenvliesontsteking heb, reageer ik emotioneel. "Mijn  handen en voeten", zei ik.

Er worden ook  streptokokken aangetroffen in m'n keel. Ik krijg antibiotica, een blaascatheter en zuurstof. 

Antibiotica, prednison en dexametason

De volgende dag komt er een longarts bij me. Ik vertel hem dat mijn knie zo.n pijn doet en hij voelt eraan. Mijn knie is opgezet en warm en ik schreeuw het uit van de pijn.

De arts zegt: "Foute boel"

Er wordt vocht uit de knie getrokken en de arts zegt: "foute boel". Ik word naar de IC gebracht en krijg een dubbele hoeveelheid antibiotica, prednison en dexametason. 

Welke dag is het vandaag?

Een neuroloog vraagt aan me wat voor dag het is ... jeetje wat vraagt hij nou? Ik heb geen een idee, weet niet eens of het zomer of winter is!

Maar ik heb graag een radio aan en ik had net gehoord dat prinses Beatrix gisteren jarig was... Ik moet heel goed nadenken .. die is 31 januari jarig dus nu is het 1 februari zeg ik trots.

Daarna ga ik steeds meer slapen.

Operatie, beademing in kunstmatig in slaap

De medicatie bereikt mijn knie niet, waardoor ik zaterdag 3 februari mijn knie moet laten spoelen onder narcose. Tijdens die operatie gaat het mis. Mijn saturatie is 45% ( wat 95 á 100% moet zijn) en ik stop met ademhalen. 

Er word een beademingsslang ingebracht en ik word kunstmatig in slaap gehouden. 

's Avonds willen ze me wakker maken. Mijn man is naast me maar ik ben erg verward. Ik reageer wel door in zijn hand te knijpen. 

Ze brengen me weer in slaap.

Zondag 4 februari proberen ze me weer bij te brengen, maar ik ben nog steeds erg verward. 

Weer brengen ze me in slaap. 

Van de IC af

Maandag 5 juni, de beademingsslang wordt verwijderd en ik reageer goed.

Ik reageer emotioneel als ik hoor wat er gebeurd is. De verpleegkundige vraagt of ik een psycholoog wil spreken en dat korte gesprek doet me echt goed. Later komt er een geestelijke verzorger die me een podcast geeft waar ik nu nog iedere dag naar luister.

Eindelijk zie ik mijn man en ons wordt direct verteld dat mij knie nog eens gespoeld moet worden omdat de ontstekingswaardes hoog blijven.  Deze 2e operatie verloopt goed.

De waardes zakken genoeg om naar de orthopedie afdeling te gaan na 8 dagen IC.

Ik word op een eenpersoonskamer gelegd en dat is zo ontzettend heerlijk. Ik wil alleen maar rust.

Hart-echo en fysio

Maar ik blijf koorts houden en er worden een hart-echo, CT-scan en MRI-scan gemaakt. Er zit veel vocht achter mijn longen waarvan er wat wordt opgetrokken via een punctie. Dit is echter niet onstoken. 

Op de hart-echo's is wel te zien dat er vocht in mijn hartzakje zit maar volgens de cardioloog kan dat niet de oorzaak zijn van de koorts.

Ondertussen krijg ik fysio om weer te leren lopen. Eerst met een looprekje, dan een rollator en dan krukken.

Mijn knie zit nog vol vocht en is beschadigd door de bacterie.  Die eet kraakbeen en bot-/spierweefsel en heeft toch enkele dagen in het gewricht gezeten. De koorts vlamt op en de ontstekingswaardes zijn nog niet goed.

Tot vrijdagavond 9 februari. De longarts en orthopeed vertellen me dat ze me medicatie willen geven voor m'n hartzakje.  Ze denken toch dat dat de oorzaak is van de koorts. Ondanks dat de cardioloog het er niet mee eens is.

Koortsvrij en naar huis

"Na 3 weken ben ik koortsvrij!"

Zaterdag 10 en zondag 11 februari. Na 3 weken ben ik koortsvrij! Van de verpleegkundigen hoor ik dat de longarts een vreugdedansje heeft gedaan toen ze maandag weer kwam werken.

Ik mag naar huis!

Op krukken nog snel geleerd hoe ik trap moet lopen. Ik moet nog wel 8 weken antibiotica slikken en medicatie voor het hartzakje nemen.

Hartklep onderzoek

Op 14  februari moet ik wel een onderzoek laten doen aan mijn hartkleppen om te kijken of de bacterie daar misschien nog op zit. Gelukkig is dit niet het geval.

Dat is in mijn beleving het vervelendste onderzoek van allemaal. Dezelfde cardioloog die beweerde dat mijn hartzakje ok was zegt nu helemaal niets ... Zijn 2 assistentes zijn echt aardig en geven ook uitleg na dat alles goed blijkt te zijn.

Excuses van de huisarts

Diezelfde dag komt ook mijn huisarts langs met excuses dat ze me niet per ambulance naar het ziekenhuis heeft laten vervoeren. We hebben een stevig gesprek met haar gehad.

Razendsnel herstel

Mijn herstel gaat razendsnel thuis.

Ik slaap wel veel en kan uren naar buiten kijken. Heel het gebeuren speelt constant door m'n hoofd. 

Maar na 3 weken loop ik zonder krukken en met behulp van oedeemtherapie is het vocht in mijn knie bijna verdwenen. 

Gevolgen

Fietsen moet ik weer leren op een hometrainer. Maar ik kan mijn knie niet totaal meer buigen en hij doet pijn.

Een nieuwe knie zal waarschijnlijk nodig zijn maar nu nog niet.

Mijn energie is totaal niet meer wat het was. Ik wandelde vele kilometers en liep 2x de wandelmarathon.  Dat lukt nu niet meer. En dat is ook niet erg, ik kijk wat ik nog wel kan en geniet daar enorm van.

Ik ben snel moe, maar werk weer in mijn geliefde nachtdiensten. Waken bij terminale cliënten, lichamelijk is dat niet erg inspannend. 

Het is ook leren om te doseren, niet alles op 1 dag willen doen, morgen kan ook.

Mijn korte termijn geheugen gaat steeds beter en gelukkig houdt mijn omgeving daar ook rekening mee.

Geen vooruitgang meer

Vanaf december '24 voel ik geen vooruitgang meer. 

Ik ben toen in januari '25 nog naar de fysio gegaan om been/armspieren te versterken. Echter, ook daar boek ik geen vooruitgang meer op.

Keelonderzoek en vaccinatie

Binnenkort moet ik voor een keelonderzoek naar het ziekenhuis omdat ik blijf hoesten na de ziekenhuis opname.

Waarschijnlijk is er een beschadiging door het inbrengen van de beademingsslang in mijn keel.

Verder krijg ik nu ieder jaar de vaccinatie tegen meningokokken B.

Dankbaar

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit heb overleefd. Ook al kan ik niet meer alles zoals voorheen...het zij zo.😊

Groetjes Chantal