Mijn naam is Laurijn (35), ik ben getrouwd en woon samen met onze 2 jongens , een hond, een konijn en 2 poezen. In juni 2025 stond ons leven op z'n kop. 

De eerste signalen

In de week van 23 juni had ik de hele week al een beetje last van vage hoofdpijn. Ik gooide het op, te druk, te weinig gedronken, beetje stress. Het zal wel overgaan. Het was de TT week in Assen dus ik ben ook nog 2 avonden de stad in geweest zonder problemen. Op vrijdagavond 27 oktober reed ik in de auto en toen vernam ik dat de hoofdpijn wel iets begon toe te nemen. Ik ben naar huis gegaan en met een ibuprofen ben ik op bed gaan liggen. Ik ben wel in slaap gevallen maar in de nacht werd ik wakker met de meest erge hoofdpijn ooit. Mijn man werkt in de nacht horeca, die was net thuis en heeft mij 2 ibuprofen gegeven in de hoop dat de hoofdpijn minder werd. Dit hielp helaas amper, toch ben ik nog even weggedommeld.

Plotseling ernstiger klachten

De volgende ochtend was het niks verbeterd, ik moest op kraambezoek en ik stond mij in de badkamer klaar te maken want ik vond dat ik daarheen moest. Ik had de jongste in bed laten zitten, wat ik nooit doe, mijn man hoorde dat en vond dat bijzonder. Hij kwam naar de badkamer en daar had ik inmiddels al 2 keer overgegeven en had ik enorme diarree. Ik voelde me zo ziek en de hoofdpijn nam ongeveer met de minuut toe. Alsof iemand met enorme messen in mijn hoofd stak. Ook had ik hele erge druk achter mijn ogen en voelde ik me echt doodziek. Ik ben weer naar bed gegaan want ik dacht dat het migraine was. Een natte koude washand op mijn hoofd zal vast helpen.

Snel gehandeld

Al gauw zei mijn man, dit gaat niet goed. Je hebt altijd chronische oorontsteking en ik ben bang dat het hier misschien mee te maken heeft, ik ga nu het ziekenhuis bellen. Ik ben hem nog altijd dankbaar dat hij zo snel en goed gehandeld heeft. Na wat vragen te beantwoorden mochten wij bij de dokterspost komen. De huisarts deed allerlei onderzoeken, inmiddels had ik ook koorts gekregen, werd ik slap en zwak, lopen lukte bijna niet meer, ik moest steeds overgeven, het was vreselijk. Ik heb me nog nooit zo ziek gevoeld.

Geweldige huisarts

De huisarts vertrouwde het niet en heeft mij door gestuurd naar de SEH, op herdenking van een hersenbloeding of hersenvliesontsteking. Wat een geweldige huisarts, dat zij meteen ook zo door gepakt heeft. Ik was op dat moment zo verzwakt en zo ziek dat ik niet alles meer weet hoe het gegaan is.

Onderzoek en behandeling

Ik weet dat ze een MRI hebben gemaakt en ik kreeg een lumbaalpunctie. Hoe ziek ik ook was, de pijn hiervan was vreselijk. Ik hoop dit nooit meer te hoeven meemaken. Al vrij snel were duidelijk dat ik inderdaad een hersenvliesontsteking had en ik opgenomen moest worden. Ik ben die avond naar de IC gebracht. Er was nog onbekend om welke variant het ging en in verband met besmettelijkheid moet je dan in isolatie de eerste 24 uur. Ik werd gelijk aangesloten op het infuus en de eerste gift antibiotica begon.

Om de 3 uur ongeveer kwamen ze langs, ik werd echt vol gestopt met van alles en nog wat.

Afwachten

Ik weet nog dat ik erg verdrietig was, ik was bang. De verpleegkundige begreep mijn angst en gaf aan dat ik op tijd gekomen ben en dat het alleen maar afwachten is nu. En dat ze heel erg hun best doen om mij beter te maken en dat we uit moeten gaan van het beste. Ik vroeg: Ga ik dood? We gaan er alles aan doen mevrouw om u te helpen. Ze hadden bloed afgenomen wat op kweek is gezet, zo konden ze bepalen welke variant ik had. 

De volgende dag mocht ik naar de afdeling, hier ging alles gewoon verder zoals op de IC. Ik voelde mij gelukkig al niet meer zo ziek op de hoofd- en oogpijn na. Er werd heel goed voor mij gezorgd.

Weer naar huis

Na 5 dagen kwam de neuroloog met het nieuws dat ik hersenvliesontsteking had afkomstig van het enterovirus. Ik mocht de volgende dag naar huis om thuis verder te herstellen. Eindelijk weer naar mijn gezin, vrienden, familie en veilige omgeving.

Maar dan kom je thuis, ik kon eigenlijk helemaal niks anders dan alleen maar slapen. Ik was zo enorm zwak. De eerste 2 maanden heb ik ook voornamelijk op bed door gebracht, met veel hulp van familie lukte dit uiteindelijk. Eeuwig dankbaar voor dit netwerk om ons heen. Na 2 maanden kon ik weer een klein stukje lopen met de hond, ik zat weer wat meer beneden en kon iets langer gesprekken met mensen vol houden.

Met de neuroloog had ik een gesprek en die stelde revalidatie therapie voor. O.a een ergotherapeut helpt mij bij mijn dagelijkse doelen.

Hoe gaat het nu?

Op dit moment gaat het redelijk. De routine van de dag zoals stofzuigen, de was, de vaatwasser in en uitpakken gaan goed. Ook kan ik meer beneden zijn. Nu 4 maanden na de hersenvliesontsteking kan ik nog steeds geen dag doorkomen zonder te rusten, zijn dingen die nieuw zijn of niet elke dag voorkomen zwaar voor mij. Ik ben daarna dan erg moe en overprikkeld. Als ik een avond weg ga, moet ik voor die tijd naar bed om het vol te houden.

Als ik mee ga naar een voetbalwedstrijd met onze oudste moet ik bij thuiskomst eerst rusten om de rest van de dag nog te kunnen functioneren. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben, dat ik alles nog kan na vertellen en dat ik met kleine stapjes vooruit ga.

Herstellen en vooruitkijken

Waar ik uiteindelijk eindig met herstel en revalidatie is nu nog onbekend. Ik vind het al 4 maanden geleden maar de artsen zeggen “het is nog maar 4 maanden geleden”. Dit heeft heel veel tijd nodig. Ik moet rekening houden met ongeveer een jaar.

Mijn werk in de kinderopvang mis ik,en of dat überhaupt ooit weer gaat lukken weten we nu nog niet. De neuroloog heeft nu nog aangegeven dat een neuropsycholoog nog iets voor mij zal zijn, in overleg met de ergo therapeut gaan we kijken of dit nog meer voor mij kan helpen in de toekomst. We hopen dat het elke dag beter mag worden en dat ik uiteindelijk weer zoveel mogelijk mijn oude ik mag en kan worden.