Introductie

Mijn naam is Kim Visscher (30 jaar). Op tweënhalfjarige leeftijd heb ik meningokokken sepsis gehad door de B variant. Ik lag, deels in een kunstmatige coma, drie maanden in het Radboud UMC. In die tijd heb ik een hartstilstand en Multi Organ Failure (MOF) gehad. De artsen gaven me een overlevingskans van 1 tot 5%.

Aan de hartstilstand en MOF heb ik niets overgehouden. Aan de sepsis wel. Ik heb littekens, mis mijn linker onderarm en aan mijn linkervoet zijn verschillende teentjes volledig of deels geamputeerd. jn lichaam is beschadigd en deels niet volgroeid. Door de jaren heen heb ik daardoor veel operaties moeten ondergaan.

In 2023 heeft de NMS mijn verhaal gepubliceerd. Inmiddels zijn we weer een paar jaar verder. Tijd voor een update!

Een aantal jaar geleden

Rond mijn 25e zat ik met een domper. De ziekenhuisbezoeken voor controles en operaties waren nog steeds niet afgenomen en dat bezorgde mij de nodige frustraties en teleurstellingen. Het besef kwam dat dit nooit minder zal worden en ik moest leren mezelf hierbij neer te leggen. Kortom: een acceptatieproces.

Naast mijn eigen issues had ik al de nodige uitdagingen in het leven gehad.Zo kreeg mijn neefje (toen 6) in 2017 een zeldzame vorm van lymfeklierkanker. Wonder boven wonder kwam hij er bovenop, maar net als ik lag hij kantje boord. Voor mij was dit erg confronterend, want hij lag in hetzelfde ziekenhuis als ik 20 jaar geleden — op dezelfde afdeling en zelfs met dezelfde fysiotherapeut.

In dat jaar heb ik mijn eerste tatoeage laten zetten: takken met kersenbloesem met de tekst 'veni vidi vici' en ’97 in Romeinse cijfers. De betekenis is ‘opnieuw beginnen, een nieuwe start.’

In die periode heb ik ook voor het eerst met mezelf in de knoop gezeten en kreeg ik een burn-out. Ik heb hulp gezocht en ben in therapie gegaan. Door meer tegenslagen duurde dit lang, maar het heeft me gelukkig wel geholpen.

Nieuwe fase

Een paar jaar later leerde ik John kennen. Mijn leven draaide 360 graden – in positieve zin. Ik zag meer, ging in mezelf geloven, leerde dat eigen keuzes maken en voor mezelf kiezen geen negatieve consequenties hoeven te hebben. Maar vooral: ik leerde samen dromen te laten uitkomen. Waar ik vroeger niet eens van durfde te dromen, of waarvan mijn omgeving zei dat ik het nooit zou kunnen, bleek vaak wél mogelijk.

Een recent voorbeeld: het volgen van een thuisstudie Klinische en Sociale Psychologie op HBO-niveau. Ik leer veel over de mens in het algemeen én over mezelf. Na deze studie wil ik verder met Kinderpsychologie en Criminologie. Mijn doel is meer over mezelf te leren en mijn kansen te vergroten om in de toekomst mijn medemens te kunnen helpen — bijvoorbeeld in de vorm van vrijwilligerswerk.

Nog een haalbare droom is onze kinderwens. In 2024 zijn we  een geregistreerd partnerschap aangegaan. In oktober gingen we op huwelijksreis. Een nieuwe droom kwam uit met lekker tijd voor onszelf.

Bij een tattooshop heb ik toen een nieuwe tatoeage laten zetten met de tekst ‘Be stronger than your scars’. De tattoo symboliseert kracht, doorzettingsvermogen en nooit opgeven.’

En nu?

De laatste tijd ben ik helaas vaak in het ziekenhuis, omdat het minder gaat met mijn gezondheid. In december 2025 kregen John en ik een zwaar auto-ongeluk, waarbij we beiden een whiplash hebben opgelopen en ik ook veel last kreeg van mijn, toch al beschadigde, rechterschouder. Hierdoor kan ik voorlopig niet autorijden. Ik ben onder behandeling bij een specialist die onderzoekt of er iets aan te doen is.

Daarnaast staat er een nieuw traject voor de deur: het plaatsen van implantaten. Dit brengt veel voorbereidingen en uitdagingen met zich mee.Ook ben ik gediagnosticeerd met de ziekte van Hashimoto, waarbij mijn schildklier niet goed werkt. Hiervoor moet ik levenslange medicatie slikken om het stabiel te houden.

Kracht, dankbaarheid en doorzettingsvermogen

Te weten dat ziekenhuisbezoeken en ingrepen altijd onderdeel van mijn leven zullen zijn en dat mijn lichaam harder achteruitgaat dan dat van een ander vergt mentaal soms veel van me. Maar ik denk dat de reden dat ik een heftige ziekte heb overleefd is, dat ik voor het overgrote deel nog steeds de dingen kan doen die ik leuk en belangrijk vind. Die gedachte geeft me veel kracht, dankbaarheid en doorzettingsvermogen om alles uit het leven te halen wat erin zit en er met volle teugen van te genieten.

Levensles

Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat het juist helend kan zijn om emoties toe te laten

Mijn belangrijkste levensles is wel geweest dat ‘het oké is om je niet oké’ te voelen. Vroeger liet ik nooit verdriet toe en kropte alles op, omdat ik vond dat ik altijd sterk moest zijn. Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat het juist helend kan zijn om emoties toe te laten. Zo voorkom je een enorme vulkaanuitbarsting van opgekropte gevoelens eens in de zoveel tijd.

Zelfreflectie

Ik ben opener geworden en leer nog steeds wat er gebeurt als ik meteen aangeef wanneer iets me dwarszit. Dat helpt enorm, omdat ik het dan meteen van me af kan praten. Toch blijft het zoeken: reageert mijn omgeving goed, dan durf ik het vaker te doen. Reageert iemand niet goed, dan klap ik dicht.

Zelfreflectie vind ik belangrijk: “Hoe voel ik me?”, “Waardoor uit ik me zo?” en “Wat voor gevoel roept dit bij mij op?” Door dit regelmatig te doen, leer ik mezelf goed kennen en kan ik het steeds beter overbrengen op een ander. Zo ben ik sterk gegroeid in mijn zelfontwikkeling en lukt het me makkelijker om op de juiste manier voor mezelf op te komen.

Acceptatie

Het acceptatieproces zal mijn hele leven duren. Mijn littekens en amputaties zijn zichtbaar, en op straat word ik regelmatig geconfronteerd met reacties. Soms zijn het fijne vragen, soms de vreselijkste opmerkingen. Doet dat me iets? Jazeker. Net als ieder ander heb ik gevoel. Ik kan me deels afsluiten voor negatieve reacties om mentaal overeind te blijven en de ander niet het ‘plezier’ te geven dat het me raakt, maar dat betekent niet dat zulke opmerkingen me niet raken.

Vooral in mijn puberteit had ik moeite met starende blikken en negatieve reacties. Ik sprak mensen dan direct aan: wilden ze iets weten, dan moesten ze het gewoon vragen. Het was een moeilijke tijd voor mij en mijn omgeving. Tegenwoordig lukt het beter om negatieve reacties te negeren of rustiger te beantwoorden, al laat ik respectloze opmerkingen nooit zomaar voorbijgaan.

Soms heb ik net als ieder ander ook weleens een minder humeur. En eerlijk is eerlijk: dan negeer ik wel eens vragen, ook al zijn ze positief en oprecht bedoeld. Mijn hoofd staat er dan gewoon niet naar om uit te leggen waarom ik er zo uit zie en doe zoals ik doe.

Mijn uiterlijk maakt we wel eens onzeker. Gedachten als: 'Hoe kan iemand mij knap vinden?' of 'Waarom laat mijn lichaam me in de steek?‘, 'Mijn littekens zijn verschrikkelijk in mijn gezicht’ spelen dan op. Dat kan me opstandig of boos maken, waardoor ik de ander wegduw. Ook voor mijn omgeving frustrerend! Ook voor hen is het niet gemakkelijk, iets dat ik heel goed besef.

Doorzettingsvermogen

Als iets onmogelijk lijkt, zet ik alles op alles om het toch te laten lukken. Dat geeft me trots en kracht, omdat ik tegen alle verwachtingen in iets heb bedacht waardoor het wél kan. Mijn doorzettingsvermogen zie ik als een grote gave. Wanneer iets niet lijkt te lukken en ik gefrustreerd raak, ontstaat er een enorme wilskracht in me. Ik word als het ware boos op mezelf en geef alles wat ik heb, waardoor het vaak toch lukt. Daar leef ik voor: het onmogelijke mogelijk maken.

Wat mij van mijn stuk kan brengen, zijn onverwachte operaties en toenemende lichamelijke klachten.

Inmiddels ben ik 30 jaar en zit ik nog volop in het leer- en acceptatieproces. Wat mij van mijn stuk kan brengen, zijn onverwachte operaties en toenemende lichamelijke klachten. Dan kijk ik opnieuw wat dit met me doet, hoe ik reageer, en probeer ik ondertussen mijn rust te pakken. Eerlijk is eerlijk: die balans vinden en vasthouden is veel moeilijker dan je vooraf denkt. Tegenslagen dwingen je telkens opnieuw te onderzoeken of een andere aanpak beter werkt, totdat je een manier vindt die bij je past en je gelukkig maakt.

Wat je hebt meegemaakt, betekent niet dat je alles moet opgeven. Kijk naar wat wél mogelijk is, focus daarop en leef het beste leven dat je kunt — voor jezelf.

Ongemakkelijk

Waar ik veel moeite mee heb is als mensen zeggen: ‘’Sterkte en succes”. Dan zeg ik: ‘’Dat is helemaal niet nodig hoor, ik ben echt niet zielig’en loop weg. Mensen bedoelen het goed, maar uiten zich op de voor mij meest onhandige en ongemakkelijke manier.

Misschien is dat wel het juiste woord, ongemakkelijk.

Soms maakt dit me opstandig of boos en duw ik de ander weg. In mijn omgeving gaf dat vooral vroeger de nodige frustraties. Het was, en is voor niemand gemakkelijk – dat besef ik heel goed.

Maar begrijp me niet verkeerd, voor het overgrote deel ben ik happy en gelukkig met mijn leven! Alleen speelt bovenstaande zo nu en dan weer op.

Toekomstperspectief

Ik blijf groeien en mezelf ontwikkelen, voor mezelf en mijn omgeving. Ik sta open om in de toekomst misschien een bionische prothese te proberen, zodat mijn beperkingen minder worden en mijn lichaam wat meer ontlast wordt.

werken aan onze kinderwens. Maar oh boy, dat brengt ook onzekerheden met zich mee: 'Kan ik wel genoeg voor een kindje zorgen?' 'Belast ik John niet te veel?' 'Kan ons kindje hetzelfde krijgen als ik?' Maar ondanks die vragen gaan we ervoor. Onze relatie is stabiel en een veilige haven. We halen het beste in elkaar naar boven.

Hopelijk worden het er in de toekomst minder. Dat zou al winst zijn. Intussen blijf ik goed voor mezelf zorgen, zoek ik hulp als dat nodig is en probeer ik steeds de beste versie van mezelf te worden.

“Be stronger than your scars’’

Ik ben van ver gekomen, maar ga nog veel meer bereiken in de toekomst! Want ik ben zoveel sterker dan mijn littekens.