Anita krijgt meningo-encefalitis

Het verhaal van Anita, die meningo-encefalitis kreeg.

'24 april wereldmeningitisdag'

Een dag die ik niet snel zal vergeten! 24 april 2017 begint heel normaal. Wel iets drukker omdat we onze dochter weggehaald hebben uit de instelling voor verstandelijk gehandicapten. Wegens drugsgebruik en mishandelingen van med bewoners woont ze sinds februari 2017 weer thuis. ´s Morgens breng ik haar met de tandem naar de dagbesteding. Niets aan de hand. Om 12.00 uur haal ik haar weer op.

In de loop van de middag voel ik me niet lekker; grieperig, en oorpijn. Omdat ik al van kinds af aan oorproblemen en bijna jaarlijks oorontsteking heb, besteed ik er weinig aandacht aan. Enkele keren ben ik naar de huisarts geweest en ze stuurde me dan naar de drogist voor neusspray. ’s Middags doe ik wat rustiger aan. Ik begin te braken. De koorts heb ik niet opgemeten. Ik voel me steeds zieker worden maar ik kan mijn dochter niet allen laten.. De kachel zet ik op 23 graden en ik wacht totdat mijn partner thuis is.

Hij neemt mijn taken over. Omdat het bijna Koningsdag is ben ik bezig met de plannen rondom deze dag. Om ongeveer 16.45 uur ga ik naar bed. Ik neem de nodige voorzorgsmaatregelen voor het geval de oorpijn toeneemt of ik mocht gaan braken.

Omdat ik het erg koud heb houd ik mijn vest aan in bed.

En vanaf dat moment weet ik niets meer!

Verteld door mijn man

Om 22.00 uur komt mijn man boven om te kijken hoe het met me gaat. Hij probeert me wakker te maken. Dit lukt niet. Ik lig om me heen te slaan en te trappen en heb gebraakt. Ik heb een epileptische aanval. Hij belt de huisartsenpost (HAP0. Uit voorzorg laten ze –gelukkig- een ambulance komen.

Ook de amulancemedewerkers vertrouwen het niet en om ongeveer 23.00 uur word ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.

Een KNO-arts en neuroloog worden op geroepen. Ik krijg een ruggenprik. De vloeistof moet helder zijn maar is troebel. Daarna krijg ik een oorbuisje, hersenscan en 6 soorten antibiotica.

Omdat ik steeds probeer de slangen eruit te trekken worden mijn armen en benen gesepareerd. Ik lig op de Intensive Care.

Dinsdag 25 april

coma

Woensdag 26 april

coma

Donderdag 27 april

coma

Vrijdagochtend 28 april

Mijn man wordt gebeld dat ik wakker ben geworden en op zaal lig. Ik heb nog een gesprek gehad met de IC-verpleegkundige, maar daar weet ik niets meer van.

’s Middags word ik wakker in een vreemde omgeving. Ik kijk door het raam en zie een onbekende omgeving, vreemde muren en een onbekend persoon tegenover me liggen.

Ik kijk naar de klok. Vrijdag 28 april 15.30 uur! Ik denk maar éen ding: het is toch bijna Koningsdag?? Ik zie apparatuur, slangen, verpleging en besef dat het goed fout is. Maar ik weet niet wat er gebeurd is. Ik zie sommige beelden in 3D. Ik voel mijn benen en zie mijn armen.

Ik ben blij dat ik dat opzicht nog compleet ben.

Vrijdagavond 28 april

´s Avonds komt mijn man. Hij verteld dat ik heel erg ziek ben geweest. Omdat ik geen pijn heb ben ik verbaasd. Wat heb ik dan gehad, vraag ik??