Zwart gat met aan het eind ons grote lichtpunt

(20-01-2019)

Eindelijk genieten van mijn zwangerschap; nu 30 weken. Na complicaties halverwege mijn zwangerschap eindelijk de rust gevonden om te genieten en toe te leven naar de geboorte van ons kindje.
Tot die ene donderdag in maart 2017: ’s morgens nog naar het werk geweest, ’s middags al niet fit. Hoofdpijn, rillerig, niet helemaal lekker. Dacht eerst aan griep, maar het werd erger.            
In de loop van de avond vertrouwden mijn man en ik het niet meer. Contact met de huisartsenpost waarbij het vermoeden zwangerschapsvergiftiging werd uitgesproken. We zijn er heengegaan, maar na onderzoeken bleek dat niet zo te zijn.

Waarschijnlijk toch griep, pijnstilling nemen en weer naar huis. Op bed gegaan, maar wat een hoofdpijn! Het werd erger en erger. Blijkbaar ben ik thuis al een beetje van de wereld geraakt, want het is mijn man geweest die heeft gesignaleerd dat het niet langer kon. De hevige hoofdpijnen, rare trekkingen in mijn gezicht en de zwangerschap maakten dat hij door had dat er echt iets niet klopte. Snel naar de spoedeisende hulp.    

In het ziekenhuis   

Vanaf dat moment ben ik het snel kwijt. Ik weet nog de pijn van de lumbaal punctie (ruggenprik), maar daarna is het een groot zwart gat voor mij. Het eerste wat ik mij weer weet te herinneren is een discussie met de verpleegkundige de volgende ochtend over wel of niet op de po-stoel. Wat er tijdens dat zwarte gat is gebeurd, heb ik moet horen van mijn man en het personeel in het ziekenhuis. Ik schijn hoge koortsen gehad te hebben, bijna volledig buiten bewustzijn. Er is veel afstemming geweest tussen neuroloog en gynaecoloog in verband met de zwangerschap. Mijn man heeft moeten horen dat ze eerst voor mij moesten vechten en dat ons kindje op de tweede plaats kwam.

De diagnose hersenontsteking en hersenvliesontsteking was snel gesteld. Behandeling werd gestart met verschillende soorten antibiotica. Wat zijn wij dankbaar dat deze snel aansloeg en dat ons kindje niet gehaald hoefde te worden. De neuroloog heeft vrij snel aangegeven dat het snelle handelen van mijn man onze levens heeft gered. Dit maakt je stil en bewust van hoe belangrijk het is goed te letten op elkaar! Neem lichamelijke signalen serieus en onderneem bij twijfel altijd actie.            

De periode na het zwarte gat weet ik nog wel heel goed. Ik heb nog 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Deze stonden in het teken van veel antibiotica en ons kindje goed in de gaten houden. Hierna volgden nog 5 weken thuis waarbij de thuiszorg mij 3 keer per dag antibiotica kwam toedienen via een infuus. Gelukkig sloeg de antibiotica aan; op de verschillende MRI’s was duidelijk te zien dat de ontstekingen kleiner werden. Maar wat moeilijk om te genieten van de zwangerschap en het toeleven naar de bevalling en het leven er na. Zoveel twijfels of ik het wel kon, want vermoeidheid en prikkels speelden al zo’n rol in mijn leven. En dan daar nog een kindje bij?  

De geboorte van onze dochter 

Na 37 weken werd onze dochter geboren, ze was gezond maar woog maar net 2 kilo. Mijn placenta was bijna volledig uitgedroogd, waardoor ze onvoldoende voeding heeft gehad. Er volgden 2 weken met haar in het ziekenhuis.

Weer thuis

Eenmaal thuis was ik zo blij met ons wonder, maar wat heb ik het de eerste 4 maanden zwaar gehad. Ik heb het gedaan - tot ik niet meer kon.   Er volgde een periode van veel therapieën bij een revalidatiecentrum, traumaverwerking en medicatie. Ben dankbaar dat dit er is en heb ook zoveel over mijzelf geleerd.    

Dagelijkse gevolgen na anderhalf jaar 

Nu 1 ½ jaar verder ervaar ik nog dagelijks de gevolgen: elke dag moet ik rekening houden met de hoeveelheid prikkels, rustmomenten inlassen, omgaan met vermoeidheid. Het beïnvloedt mijn sociale leven, momenten met mijn dochter, re-integreren in het werk, mijn emoties en mijn zelfbeeld. Wat kan een ziekte je leven veranderen.                                          

Ik probeer positief naar de toekomst te kijken, te genieten van de kleine dingen en ons grote wonder wat hier nu heerlijk rondloopt te kletsen. Maar elke dag zijn er ook zeker momenten van onbegrip uit je omgeving en frustratie over wat niet lukt.    

Ieder verhaal is uniek

Dit is mijn verhaal en zo zijn er meer met een verhaal wat betreft deze ziekte. Toch is ieder verhaal uniek en iedere persoon is tevens uniek.                                                          

Voor een ieder die het meegemaakt heeft – zelf of in de omgeving- wil ik meegeven te blijven praten en te delen. Dat is ook de reden dat ik dit nu doe …. het helpt hopelijk dat je jezelf begrijpt en de ander jou…

Ina