7 uur

Op 03 juni 2003 is mijn eerste kindje geboren. De bevalling was voor mij erg zwaar, maar hij heeft het de hele tijd prima gedaan. Ik ben nog steeds aan het herstellen, maar Lars heeft het vanaf dag 1 meer dan goed gedaan. Hij groeide goed, at goed, geen last van krampjes en sliep goed. Hij was een zeer vrolijk ventje die altijd lachte en erg van knuffelen hield.

1e kerstdag hebben wij met de hele famile bij mijn ouders gevierd en 2e kerstdag bij mijn schoonvader. Tijdens het warm eten huilde Lars plotseling maar ik dacht dat het kwam omdat de spinazie ongeveer tot zijn oren zat en het bedtijd was. Thuis heeft hij weer heerlijk gespeeld en was hij zichzelf weer.

Verhoging

's Nachts wordt Lars huilend wakker en ik hoorde dat het een ander huiltje als anders was. Hij had wel een beetje verhoging, maar na zijn tut weer gegeven te hebben even gewiegd te hebben viel hij weer in slaap. Alleen wilde hij zijn bedje niet meer in. Papa is het uur daar opvolgend met Lars bezig geweest en uiteindelijk wilde hij weer in zijn eigen bedje slapen. Om 6 uur de fles gegeven die hij helemaal opdronk en ook de fles van 10 uur heeft hij bijna helemaal opgedronken.

Rode pikjes (vlekjes)

Bij de fles van 10 uur zag ik een rood pikje op Lars zijn voorhoofd en toen wij zijn luier verwisselde zaten daar ook een heleboel pikjes. Nu zat Lars op een kinderdagverblijf en hij was de enige die nog geen waterpokken gehad had en ook zijn neefje van bijna 3 had de waterpokken gehad. Dus wij dachten: nou heeft hij ze toch en ik dus mijn moeder bellen om het te vertellen. Zij paste namelijk 2 dagen op hem op samen met zijn neefje.

Meer rode/paarsachtige plekken

Ik boodschappen doen want ik ben de 30e jarig en bij terugkomst lag Lars lekker te slapen dus papa ging de hond uitlaten. Lars werd weer huilend wakker en toen ik hem uit bed haalde zaten er meer rode plekken op zijn gezicht en op zijn beentje waren het er wel heel veel geworden. Ik mijn moeder bellen en vroeg: mam, die plekjes van de waterpokken die horen toch rood te zijn? Die van Lars zijn meer paars.

Naar de huisarts

Direct de huisarts gebeld en we konden gelijk komen. Eerst nog mijn beurt afgewacht (3 kwartier) en de huisarts wist het niet en stuurde ons direct door naar het ziekenhuis. Eerst papa opgehaald die gelukkig al terug was.

Meningokokken

In het ziekenhuis zeiden ze dat bij deze symptonen zij al snel denken aan meningokokken, dus de schrik zat er goed in. Ik was op de hoogte van de hersenvliesontsteking en wat dit kon betekenen. Maar zeiden ze, Lars is nog goed bij, ademt goed en reageert goed; hij is heel erg ziek maar dat is een klein pluspuntje.?

Allemaal testjes

Allemaal testjes werden er afgenomen zonder verdoving, want dat mochten ze niet en kon de uitslag vertroebelen. Dus ons kleine ventje van bijna 7 maanden heeft alles bewust meegemaakt. De prikjes in zijn handen en voetjes voor bloedafname en infuis, maar ook de ruggen punctie voor hersenvloeistof en het afnemen van een huidmonster. Ik was inmiddels Lars aan het geruststellen en zei dat het goed was omdat mama er was. Toen was het wachten op de uitslag en werd Lars naar een eigen kamer gereden. Inmiddels waren opa en oma gearriveerd en hield ik mijn zussen op de hoogte.

Extra zuurstof

Maar toen ging het minder met Lars, hij kreeg extra zuurstof en zijn harstlag was continu boven de 200-210. Hij was erg onrustig en papa probeerde hem rustig te krijgen. Op een gegeven moment mocht ik hem in mijn armen nemen (met alle toeters en bellen) om hem iets rustiger te krijgen. Eerst leek het te lukken, maar plotseling overstrekte hij zichzelf en keek mij met erge paniekoogjes aan: mama help!!. Op dat moment ben ik een beetje doodgegaan; mijn zoon had veel pijn en ik kon niets doen....

Naar de Intensive Care van het Wilhelmina Kinderziekenhuis

Lars mocht naar de IC van het WKZ in Utrecht, maar omdat zijn ademhaling zo snel naar beneden ging moest hij aan de beademing. Op weg naar de OK kon ik gelukkig samen met Lars de lift in en op dat moment viel hij in slaap. Gelukkig dacht ik nog; kan hij even bijkomen. Achteraf gezien heeft hij misschien op dat moment het bewustzijn verloren. Uit de lift heb ik nog even snel dag kunnen zeggen en toen namen ze hem mee. Nog even hebben we hem gezien toen ze met spoed naar de ambulance reden en toen wij erachter aan.

Heel erg ziek

Eenmaal op de IC aangekomen kwam een zuster naar ons en die zei dat Lars heel erg ziek was en dat ze bezig waren een lijn aan te leggen en dat ging niet gemakkelijk en dat ze alles probeerden, maar dat wij niet bij hem konden. En wij maar zitten wachten in een kamertje....

Allemaal apparaten

Na meer dan een uur mochten we even bij hem; ons kleine knulletje helemaal paars en aan allemaal apparaten aangesloten. Papa kon dit niet aan en na een kusje gegeven te hebben zijn wij weggegaan zodat het medisch personeel verder kon met ons ventje.
Ik hield het niet meer uit en ben de IC opgelopen samen met papa en heb op een afstandje staan kijken met Lars zijn favoriete knuffel in mijn handen. Het werd al rustiger rond zijn bedje en we zagen een kinderarts weggaan, dus wij weer meer hoop en zagen dit als een bevestiging dat het toch wel goed zou komen met Lars. Weer meer dan een uur later mochten wij bij hem. Papa wilde weer weggaan zodat ze bij Lars konden, maar ik had zoiets van ik ga pas als zij dat tegen mij zeggen. Ik pakte zijn handje, aaide zijn hoofdje, vertelde dat mama er weer was en dat hij het zo goed deed en gaf zijn handje een kusje.

Hartmassage

Plotseling ging zijn hartslag naar beneden toe 60 of 80. Hartmassage werd er gegeven en inmiddels waren opa en oma er ook bij gekomen. Ik vroeg of ik weg moest, maar ik mocht blijven staan. Toen wisten zij het waarschijnlijk al.....

Hij is in mijn armen gestorven

Een arts zei ons dat wij rekening moesten houden dat hij het niet ging redden. Een andere zuster nam de hartmassage over en zijn hartslag ging weer naar de 150, maar er was geen bloedsomloop. Dit alles lijkt als een film te gebeuren, maar het is wel met mijn zoontje.? Toen zei de arts dat de zuster moest stoppen want het ging niet meer, Lars werd afgekoppeld en ik kreeg hem in mijn armen, daar is hij gestorven.........

Dit kan niet gebeuren!

Daar zit je dan; met je zoontje helemaal paars en opgezwollen door het vocht en het enige wat je denkt is: dit kan niet gebeuren, niet met Lars!!!!! Ik heb hem nog in bad gedaan en zijn pyama aangedaan, ze hebben een afdruk van zijn voetje in gips gedaan en verfafdrukken van zijn voetjes en handjes gemaakt. Ook heb ik een plukje haar afgeknipt. Inmiddels was opa en een zusje van papa gearriveerd. Papa heeft hem in de auto vastgehouden en opa heeft ons naar huis gereden met oma erachter aan.

In zijn eigen bedje

Thuis aangekomen stonden mijn zussen met mannen en schoonzusje te wachten op ons. Papa heeft hem in zijn bedje gedaan en een knuffel in zijn handjes gedaan. En daar ligt dan je gezonde knulletje van bijna 7 maanden, binnen 7 uur geveld door de ergste variant mogelijk. Het is niet te bevatten.

Mallemolen

Dan kom je in de mallemolen van: bedje, bloemen, kaartjes etc. uitzoeken en het enige wat je denkt is; dit hoor je niet te doen, waar ben je in hemelsnaam mee bezig? Gelukkig zijn mijn ouders er de eerste dagen geweest en heeft opa bij Lars gezeten als wij probeerden te slapen, maar dit is zo onwerkelijk.?Wij wonen in een klein dorp en het hele dorp stond op zijn kop, er was geen rouwkaart meer te krijgen.....

Crematie

Doordat nieuwjaarsdag er tussen zat, mochten wij Lars 1 dag langer bij ons houden. Ik zag er op tegen de crematiedag. We hebben voor crematie gekozen omdat ik het idee vervelend vind hoe het met een menselijk lichaam gaat als iemand dood is en dit wilde ik niet voor Lars. In de 6 dagen dat wij heb thuis hadden, zag je hem steeds minder worden en het is dat kiezen tussen twee kwaden. Wij hebben heb gecremeerd en we gaan hem begraven, zodat hij een mooi plekje krijgt.

Dichter bij Lars

De dienst was erg mooi en emotioneel. Papa heeft bij binnenkomst van alle mensen zijn eigengemaakte liedje voor Lars gezongen (Lars viel daar altijd van in slaap) en wij zijn op de grond voor Lars zijn bedje gaan zitten. Op deze manier voelden wij ons dichter bij Lars. Ik heb wat gezegd, mijn zus heeft een gedicht voorgedragen en de mevrouw van de uitvaart heeft iets van mijn moeder gelezen. Enkel toen er afscheid genomen werd, zijn wij even op een stoel gaan zitten, ter voorkoming dat mensen naar ons toekwamen.

Samen weggebracht

Wij hebben Lars saampjes naar de oven gebracht, met als gedachtengang: dan zijn wij zo lang mogelijk bij hem geweest en tot het laatste moment voor hem geweest. Omdat er 's ochtends vertraging was geweest konden wij Lars niet in de oven zetten. Achteraf denken wij dat dit misschien maar goed was.

Het werd werkelijkheid

Vreselijk vond ik het om hem daar alleen te laten, want nu was hij echt weg. Kon ik hem niet meer aanraken, kussen, knuffelen en vasthouden. Dit had ik de afgelopen dagen zoveel mogelijk gedaan. Nu werd het pas echt werkelijkheid en moesten we alle mensen nog te woord staan. Ik zag daar vreselijk tegen op, maar vond het achteraf toch wel fijn. Er waren ongeveer 200 mensen gekomen, allemaal vrienden, familie en kennissen.

Dit wens je zelfs je ergste vijand niet toe

Het is nu 2,5 week geleden en het wilt er bij mij nog steeds niet in. Ons knulletje heeft zoveel pech gehad en dat het nu net hem moet overkomen. Een super gezonde, sterke en vooral lief knulletje. Het hoort niemand te overkomen want dit wens je echt niemand toe, zelfs je ergste vijand niet.

We missen hem vreselijk

Het doet vreselijk pijn als wij aan het ziekenhuis denken en aan hoeveel pijn hij gehad heeft, want zijn beentjes waren afgestorven en wie weet wat aan de binnenkant. Dit is echt ondragelijk en wij hadden het graag van hem overgenomen zodat hij het niet had door hoeven maken. Iedere dag is een berg waar ik tegen op zie en het slapen gaan is ook niet fijn, want dan komen de dromen. Gelukkig hebben we elkaar, maar iedere dag, uur, minuut en seconde hebben wij pijn om ons ventje en missen hem vreselijk........

AA